Obcokrajowcy odwiedzający Polskę z pewnym zdziwieniem zauważają, że w Polsce święto Zmartwychwstania Chrystusa nie tylko w obrębie kościołów, ale także w całym życiu Polaków obchodzi się z większą uroczystością niż Boże Narodzenie. Sama nazwa święta „Wielkanoc” świadczy, że nasi przodkowie od przyjęcia wiary chrześcijańskiej dobrze rozumieli znaczenie nocy paschalnej i całego Święta. Do powstania dobrej tradycji przyczyniły się obrzędy odbywające się w Wielkim Tygodniu, łatwe do zrozumienia dla ludu, który w nich uczestniczy.
Już w pierwszych wiekach wiary chrześcijańskiej w Polsce powstał zwyczaj wznoszenia w Wielkim Tygodniu tak zwanego Grobu Pańskiego, w którym na zakończenie liturgii W. Piątku składano krzyż, a w późniejszych wiekach także Eucharystię, którą adorowano aż do nocy zmartwychwstania. W tę zaś noc podnoszono krzyż, a potem Eucharystię, z grobu przed Jutrznią Paschalną. W ten sposób lud wierny obchodził święte dni „ukrzyżowania, pogrzebania i zmartwychwstania Chrystusa”.
Ogólne odnowienie obrzędów liturgii rzymskiej, a zwłaszcza obrzędów Wielkiego Tygodnia, wprowadza odnowę obrzędów krajowych w różnych diecezjach. W tym dziele trzeba mieć przed oczyma zasadę ustaloną w Konstytucji Soboru Watykańskiego II o świętej Liturgii:
Aby zachować zdrową tradycję, a jednocześnie otworzyć drogę do upragnionego postępu, reformę poszczególnych części liturgii powinny zawsze poprzedzić dokładne studia teologiczne, historyczne i duszpasterskie.
W Polsce nie dokonano dotąd dokładnego badania, co do ewolucji i znaczenia obrzędów Świętego Triduum i nieliczne są artykuły o tej sprawie. W książkach naukowych omawiających zwyczaje Wielkiego Tygodnia w Kościele łacińskim trudno znaleźć wzmiankę o obrzędach odprawianych w Polsce.
z opisu Wydawcy
