Św. Grzegorz Wielki

Święty, papież i doktor Kościoła. Pierwszy mnich benedyktyński, który został następcą św. Piotra.

Show Filters

Wyświetlanie 1–12 z 14 wyników

Show Filters

Wyświetlanie 1–12 z 14 wyników

Grzegorz Wielki (ok. 540-604) – pochodził z rzymskiej rodziny, z rodziny patrycjuszy.  Pochodził z bardzo religijnej rodziny, jego matka – Sylwia – została ogłoszona świętą, jego trzy siostry wybrały życie konsekrowane. Odebrał staranne wykształcenie; po śmierci ojca – w roku 575 – zrezygnował z zajmowanych dotąd stanowisk publicznych i wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego. Swój majątek przeznaczył na fundacje monastyczne i potrzeby ubogich.

W roku 579 przyjął święcenia diakonatu, w roku 581 Pelagiusz II mianował go posłem na dworze w Konstantynopolu. Wraz z innymi przedstawicielami biskupa Rzymu, także świeckimi, miał za zadanie przekonać cesarza Maurycjusza do udzielenia pomocy potrzebnej przed Lombardami. Misja ta zakończyła się porażką, wojska Maurycjusza były związane zagrożeniem ze strony Persów, Awarów i Słowian. W tym czasie Grzegorz rozpoczął polemikę z patriarchą Konstantynopola Eutychiuszem, według którego po zmartwychwstanie ciało będzie niczym powietrze, nie będzie przypominać ciała skażonego grzechem pierworodnym. Ostatecznie w dyskusję włączył się cesarz wschodniorzymski, nakazując zakończenie polemiki zwolennikom Eutychiusza. Tuż po tej interwencji Grzegorza i Eutychiusza zmogła choroba; patriarcha wycofał się ze swych poglądów, zmarł 5 kwietnia 582 roku.

Po powrocie do Rzymu kontynuował życie mnisze. Po śmierci Pelagiusza II został wybrany na Stolicę Piotrową poprzez aklamację. 3 września 590 roku przyjął sakrę biskupią.

Dzięki zręcznej polityce Grzegorz zagwarantował pokój, chroniąc także i sam Rzym. Pracował na rzecz przywrócenia właściwej organizacji Kościoła, zwiększenia dyscypliny i karności duchowieństwa, zwalczał nepotyzm i symonię, upowszechniał celibat. Rozpoczął szeroką akcję misyjną, skierowaną do Galów, Anglosasów i Longobardów. W tym zakresie szczególną rolę przypisał benedyktynom, czego długofalowym skutkiem stał się rozwój zakonu i powstawanie nowych fundacji.